Een weekje vakantie

Dag iedereen

Eindelijk nog eens een berichtje van ons. We hebben een weekje vakantie gehad en toen we terugkwamen moesten we er direct invliegen voor onze verslagen, want helaas, deze hebben zich niet vanzelf geschreven. En we schrijven liever een groot bericht waarin we veel te vertellen hebben, dan enkele korte berichten. Maar nu dus nog een blogbericht waar we jullie een beetje vertellen over onze reis van Port-elisabeth via de wild coast naar de Drakensbergen.

Vrijdag na onze stagedag pakten we alles snel in om onze bus naar Port-Elisabeth te nemen want daar zou onze reis beginnen. Heel onze kamer moest leeg, want we zouden een week weg zijn. Het voelde even aan alsof we al naar huis moesten maar dat was gelukkig niet het geval.  Al ons hebben en houden moest ingepakt worden, en geloof ons, dat is al veel, heel veel. Charles kwam ons letterlijk  wegjagen uit onze kamer, eigenlijk was dat hilarisch om te zien. Charles kan namelijk blaffen maar bijten doet hij gelukkig niet. Om 3u haalden we de bus naar PE. Deze busrit gebeurde echter met wat horten en stoten. Onze deur was kapot, waardoor de tweede buschauffeur meer dan 2 uur de deur heeft moeten tegenhouden, ocharme. Ook kwamen we in een mistbank terecht, je zag geen meter verder. Dit was toch wel angstwekkend. We kwamen gelukkig volledig aan in PE. Daar kwamen we echter voor een verassing te staan. Er ging plots geld af van de Visa van Stefanie en we wisten niet waarvan. We begonnen allerlei mogelijke oorzaken te vinden, maar helaas. Alles maar blokkeren dan. Al een Visakaart minder voor onze reis. De volgende dag sliepen we eerst uit omdat het nog een lange week zou worden. Daarna gingen we de stad PE eens verkennen, want bij ons vorig bezoek hebben we vooral de zeekant gedaan. Nu gingen we naar de piramide en naar het fort, hoewel dit laatste niet veel voorstelt, getuigen de foto’s. Ook maakten we nog eens een strandwandeling, want dat is hier wel gezellig. ’s Middags gingen we iets eten in boardwalk. Daarna probeerde Anke geld uit de muur te halen, maar haar kaart werd ingeslikt. Nummer 2 was ook al verdwenen. En dan kwam er een lichte paniek. We hadden niet genoeg geld mee voor de hele week en toen ik geen geld kon afhalen was de paniek compleet. We dachten al dat we vroeger zouden kunnen terugkomen maar na een telefoontje met de bank kon ik toch terug geld afhalen. Gelukkig, want dit zou een domper op onze langverwachte vakantie geweest zijn. De vakantie begon dus in mineur maar we lieten het niet aan ons hart komen en we probeerden er nog een gezellige avond van te maken.

De volgende dag sprongen we vroeg uit de veren want we moesten onze bus halen om 6u naar cofeebay. Allee, dat dachten we toch. We stonden om half 6 op en haasten ons naar de receptie en wachtten daar even. Maar de mevrouw had ons blijkbaar een verkeerd uur gezegd en de bus zou maar komen om 7u. Veeeel te vroeg opgestaan dus. Uiteindelijk stapten we op de bus voor een lange trip. We reden langs prachtige stukken natuur. Eerst reden we een heel stuk langs de kust, dit zorgde voor mooie taferelen. Nadien gingen we iets meer landinwaarts, waar het ook schitterend was. We stopten op verschillende plaatsen om mensen af te laten en ondertussen konden wij genieten, want dat was het wel: genieten. Ook werden we soms met de neus op de feiten gedrukt wanneer de bus regelmatig stopte om brood te geven aan de kinderen uit de townships. Ze stonden met 20 op een rij om het brood van de buschauffeur te krijgen. Hoewel we elke dag werken met mensen uit de townships, dit had toch een ander effect op ons, we werden er helemaal stil van.  Rond 4u kwamen we aan in Mthata maar dat was helaas nog niet het einde van onze trip. We moesten nog een shuttle van een anderhalf uur nemen voor we in de wildcoast aankwamen. Deze shuttle was echter niet zo comfortabel. Het was een hobbelwegje en we werden echt door elkaar geschut. Eenmaal aangekomen in Coffeebay kwamen we terecht in prachtig deel van Zuid-Afrika. Coffeebay staat bekend als een populaire plaats voor hippies maar hiervoor kwamen we niet.   Onze backpackersverblijf lag aan de rivier en aan de zee. Het was heel gezellig ingericht met allerlei hutjes en om aan onze hut te komen, moesten de rivier over. Met onze koffer hadden we nog geluk, de rivier stond laag, maar er waren momenten dat het iets hoger stond, zo hoog dat we met onze knieën onder water stonden. We lagen op de kamer met twee toffe Duitsers, die hier ook zijn voor studies. Het was boeiend om hen te leren kennen. ’s Avonds kregen we een typisch Zuid-Afrikaans gerecht: Potjiekos. We hebben dit al gegeten in Cradock, maar nu dus ook hier en het was lekker.

Maandag stond er een wandeltocht gepland naar ‘hole in the wall’. Dit is een stuk rots in de zee met daarin een groot gat. De wandeltocht op zich was ook al een belevenis. Anke en Stefanie vertrokken op hun slippers voor een 10 km lange wandelen over de bergen van coffeebay. Iedereen verklaarde hen voor zot, maar ze hebben het toch maar mooi gedaan. De wandeling was prachtig, kijk maar naar de schitterende foto’s die we genomen hebben. We wandelden langs kust in de bergen, geweldig gewoon. Wat Coffeebay en de wildcoast zo mooi maakt is de ongerepte natuur. Er is heel weinig toerisme, wat het mogelijk maakt om het echter Zuid-Afrika te ontdekken. De mensen wonen hier in ronde hutjes met een rieten dak en vormen met enkele hutten een dorp op zich. De wandeling op zich was soms wel lastig, vooral ik liep vaak vanachter. De bergen waren soms steil en de hitte was soms moordend. Maar het uitzicht maakte alles goed, hier kon je naar blijven kijken. Onze gids vertelde ons echt boeiende verhalen over Coffeebay, zoals van de Mamma’s (getrouwde vrouwen) die elke dag een hele wandeling door de heuvels en bergen maken om mossels te vangen. Eenmaal aangekomen aan ‘hole in the wall’ waren we een beetje teleurgesteld, want het was niet zo imposant als we verwacht hadden.  We konden er ook niet zwemmen, want de zee was heel wild, en de golven in de ‘hole’ waren te hoog. Het was wel mooi om te zien, maar niet zo mooi als alle uitzichten die we gezien hadden tijdens de wandeling. We genoten wel van lekkere toast met kaas en tomaat die op een kampvuur werd klaargemaakt. Daarna moesten we nog een klein stukje naar boven om dan de auto te nemen naar onze verblijfplaats. Helaas konden wij drie er niet meer bij en moesten we ter plaatse een uurtje wachten. Maar zo konden we nog langer genieten van de prachtige natuur. ’S avonds speelden we nog een spelletje in  de gezellige bar van onze hostel.

 De volgende dag stond in het teken van relaxen. In de voormiddag lagen we aan de mooie stranden van Coffeebay. Het weer was niet schitterend, maar toch was het warm genoeg om er te liggen. Puur genieten. Namiddag stond er een tocht per paard gepland. We reden eerst langs de kust en kwamen dan via het binnenland terug. Stefanie en ik hadden nog nooit op een paard gezeten, dus dit was voor ons een spannende en tegelijkertijd beangstigende tocht. Ik had al moeite om op het paard te geraken en Stefanie durfde haar teugels niet losser te laten. Maar uiteindelijk geraakten we veilig en wel terug en hadden we er een leuke tocht op zitten. ’s avonds maakten we een korte wandeling en gingen we eten in de plaatselijke pizzeria. Om daar te geraken hebben we wel binnengedrongen in het domein van mensen, maar bon, het moet niet altijd volgens de regeltjes lopen! ’s Avonds was het T-party, de bedoeling is dat je dan verkleed komt in iets dat begint met een T: telefoon, toilet, teletubbies, … . Wij hadden ons niet verkleed, want we waren te laat om iets te maken.

Woensdag stonden we vroeg op om te gaan surfen. Allee we? Alleen Anke en Stefanie, want dat is niets voor mij, ik denk dat ik meer van de plank als op de plank zou liggen. Anke en Stefanie konden het verbazend goed voor een eerste keer, kijk maar naar de foto’s. De surfinstructeur zal er ook wel voor iets tussen zitten, wat een kerel! Sexyyyyyyyyyy! Ik nam ondertussen een duikje in de zee, want die was lekker warm. Daarna keerden we terug naar onze hostel en pakten we onze koffers in want om 12u vertrokken we naar onze volgende bestemming: de drakensbergen. Daar kwamen we ’s avonds rond 8u aan, dus veel hebben we daar niet meer gedaan buiten een spelletje gespeeld aan het haardvuur. Want een ding was het daar zeker: ijskoud!!!!!!!!!

In vergelijking met de warmte van Coffeebay was dit pure winter.

De volgende dag maakten we een dagtrip met de jeep naar Lesotho . Dit is een buurland van Zuid-Afrika, dat er helemaal door ingesloten wordt. Het werd een heel hobbelige rit, we werden helemaal door elkaar geschud. We stopten op vele plaatsen waar we prachtige uitzichten hadden. Wat de Drakensbergen zo speciaal maakt zijn de heel puntige toppen en de prachtige natuur errond. De bomen en bloemen zijn prachtig en de riviertjes tussen de bergen zijn geweldig. Ook zijn er vele watervallen die het exra mooi maken. Aan de grens van Lesotho kregen we een nieuwe stempel in ons paspoort, fier dat we waren!J Eenmaal in Lesotho zagen we een immens verschil met Zuid-Afrika. De natuur was zo verschillend, veel meer dor en ook andere bergtoppen. Het deel van Lesotho waar we doorreden was heel primitief. Er was geen elektriciteit of stromend water. We reden naar een plaats waar we konden picknicken en daarna maakten we een korte wandeling naar boven. Jammer genoeg was de mist boven Lesotho opgestegen. Van het prachtige weer uit de voormiddag bleef niet veel meer over. Daarna stopten we bij een hutje waar de dame ons brood en plaatselijk bier liet proeven. Daarna gingen we iets drinken in de hoogste pub van Afrika. Daarna zetten we onze tocht verder, terug naar onze slaapplaats. Daar aten en dronken we iets en speelden we een spelletje aan het haardvuur.

De volgende dag was een lazy day! We gingen eerst wat winkelen in de souvenirshop, want ze hadden daar echt toffe dingen. Daarna deden we een poging om stukje te gaan wandelen, maar we zijn niet zo ver geraakt. We wandelden eerst door de velden en daarna omhoog via de bergen. We kwamen echter op een bord uit waar op stond dat je een toelating nodig hebt om dat gebied te betreden, omdat het werelderfgoed is. We probeerden toch een stuk je verder te wandelen want het uitzicht was schitterend, echt waar. Zuid-Afrika is een prachtig land, dat hebben we deze week wel mogen ontdekken. Uiteindelijk zijn we toch teruggekeerd want we dachten dat een witte auto ons in het vizier hield. Stefanie is nog nooit zo snel beneden geweest. En wij ook niet! Daarna maakten we dan maar een wandeling langs een ander pad. In terugkeren liepen we door de velden, maar dat was precies toch niet zo’n goed idee. Het was meer een survivaltocht dat iets anders en we hadden schrik voor slangen! J Toen we terug aankwamen aten we iets en dan was het alweer avond. We kropen in ons bedje voor onze laatste nacht. Morgen  stond ons een lange busrit te wachten, terug naar PE.

Zoals gezegd kropen we er de volgende dag vroeg uit want er stond ons een lange busrit te wachten, welgeteld 13 uur want we gingen helemaal terug naar PE. Weer gingen we langs mooie wegen en natuur EN we hebben het eerste dier van de big five gezien: de neushoorn. Helaas vlamde de bus er langs en stopte hij niet. ’S avonds kwam we vermoeid aan in onze hostel en daar sliepen we op de kamer met een vrouw die kon snurken gelijk ne vent. Amai! J De volgende dag zouden we onze boottocht doen de we gratis mochten opnieuw doen omdat we geen dolfijnen gezien hadden. Helaas ging de boot niet uit en konden we dit dus niet doen. We wandelden dan maar lang de Afrikaanse marktjes en kochten enkele schilderijtjes. ’S namiddags zorgden we voor een verrassing aan de luchthaven. Zoals eerder gezegd kwamen de ouders van Stefanie en de vriend van Anke op bezoek in Zuid-Afrika. Wij stonden daar onaangekondigd, zij dachten dat we al terug in Cradock waren. Op voorhand stonden we daar als drie kakelend kippen, iedereen lachte met ons, het was eigenlijk hilarisch. En daar stonden ze dan, ze waren heel verrast en er vloeiden zelfs wat traantjes. Maar jammer genoeg was het terugzien maar van korte duur want wij moesten de bus naar Cradock halen, want helaas, onze vakantie zat er al op, maandag moeten we terug beginnen werken. We stapten met pijn in het hart op de bus, maar we wisten dat we hen dinsdag al zouden terugzien, want ze kwamen dan op bezoek in Cradock.

Toen we ’s avonds thuiskwamen, kwamen we echter voor een verrassing te staan. Er was voor ons geen plaats meer in de b&b, hoewel we daar 3 maanden geboekt hadden en we  Rika gebeld hadden dat we terugkwamen. En het was niet voor één nacht, maar voor de hele week!!! We waren echt niet content, het voelde alsof we werden weggejaagd uit ons eigen huis, want zo voelt het hier wel, als onze thuis. Ook de ouders van Stefanie moesten hier slapen, want ze wilden ons niet apart laten slapen, dat begrepen we wel! De volgende dag vertelden we aan Charles dat we het echt niet tof vonden om hier toe te komen en dat we voelden alsof we niet welkom waren. Hij probeerde het ons uit te leggen en uiteindelijk begrepen we hem wel, maar dat neemt niet weg dat we dit echt niet leuk vonden. Ma bon, we hebben nu onze kamer terug en dat is het belangrijkste!

Zo dit was een superlang blogbericht, daarom dat ik er hier mee stop. Kijk zeker deze week nog eens voor een verslag van het bezoek uit België en ons weekend kaapstad, want dit weekend zaten we daar, dit was ook een schitterend weekend.

Vele groetje

Anke,Stefanie en annelore