Nog enkele van onze avonturen

Haai iedereen

Hier nog een verhaaltje vanuit Zuid-Afrika want in de 4 dagen dat we niets geschreven hebben, hebben we een aantal dingen meegemaakt. Op de stageplaatsen valt voorlopig alles nog goed mee. Ik (Hannelore) heb het in het dagcentrum nog steeds naar mijn zin. Er is weinig materiaal en er zijn weinig activiteiten voor handen dus het is roeien met de riemen die we hebben. Zo heb ik al gemerkt dat ze heel veel houden van muziek en dus probeer ik daar regelmatig rond te werken. Ook doen we veel activiteiten buiten, maar soms is het daar te warm voor. Het is ook zo dat ze altijd een paar uur ‘working activities’ hebben. Die vullen ze dan in met ‘beadwork’ of andere dingen die ze maken om eventueel te kunnen verkopen. Gisteren ging ik ook met Ntsiki en de cliënten naar het kerkhof in de townships, waar de Cradock four begraven liggen. Deze vier mannen hebben een heel belangrijke rol gespeeld in de apartheidsstrijd. Het was boeiend om een korte wandeling te maken door de townships, zo leer ik ook een andere kant van Zuid-Afrika kennen, want geloof mij het verschil tussen de blanke wijken en de zwarte township is groot!.

Op ons schooltje (van mij en Anke) werden we deze week verrast door de harde aanpak van de directrice. Het is hier blijkbaar nog altijd de gewoonte van de kinderen te straffen met een stok of een bordenwisser. We hebben ook een manier geleerd om niet al onze eten te moeten opeten, we schuiven ons eten stiekem door naar de kinderen die hier heel content mee zijn. We organiseerden een grote stoelendans met de 2 klasjes samen, dit vonden de kinderen fantastisch. Verder gebeurde er niet zo veel. Deze week trekken we foto’s van het schooltje, om jullie een beeld te geven van onze stageplaats en de kindjes.

Trouwens, we vertelden in ons tweede blogbericht dat onze taxichauffeur nogal hard door de townships scheurt. Wel vrijdag heeft hij een puppy doodgereden. Ik (Hannelore) zat nog alleen in de auto en ik was in shock. Dat beestje piepte enorm en toen niets meer. Zo zielig!!!! En de chauffeur … die reed gewoon door, zonder omkijken!

Dit weekend maakten we ook kennis met de lokale bevolking. We gingen zoals gezegd eerst vrijdag naar een lokaal café hier gaan, maar hebben dat op het laatste uitgesteld tot zaterdagavond. Vrijdagavond hielden we het rustig met een filmpje, want het was precies alsof we toen pas onze klop kregen. Maar de kakkerlakken hier lieten ons niet gerust. Midden in de nacht kroop er één op Anke en ja we waren vertrokken. We konden bijna niet meer slapen, gewoon uit schrik dat ze ook op ons kwam kruipen. Bweikes!! De volgende dag kropen we er al uit om half 9 want we hadden afgesproken om met Garrick naar het centrum te gaan voor nog een paar inkopen, zoals onze nieuwe Zuid-Afrikaanse GSM-nummers en een verlengdraad. Die dag gingen we veel voor school werken, maar het weer zet hier niet echt toe aan. We zullen echter op de tanden moeten bijten. ’S avonds hadden we rond 23u afgesproken met Garrick en co. Daarvoor hadden we onze eigen pré-party gehouden met chips en giraffenwijn! Heerlijk. Dan zetten we aan richting Bakkers, een lokale bar hier. Daar werd de avond ingezet met Belgisch-Nederlandse muziek, grappig. En iedereen hier zong mee! Geweldig!!! We maakten al kennis met enkele Zuid-Afrikanen, en de eerste indruk is goed. Hier is het de gewoonte dat de bars sluiten om 2 uur maar dan volgt er nog een afterparty. Wij gingen mee met een bende, en sluiten daar de nacht af en begroetten de ochtend! Het was een super eerste party in Zuid-Afrika, maar we geven niet te veel details want…. What happens in Cradock, stays in cradock!!!!

Dat de mannen in Zuid-Afrika minder grenzen kennen, wisten we al, maar ze weten ons dus ook al wonen. Zondagavond kregen we plots bezoek van iemand die ook wel in de bar was ’s zaterdags, maar waar we niet eens tegen gesproken hadden. Hij bleef maar praten en praten en het was allemaal goedbedoeld, maar voor ons was dat raar. Wij wouden een beetje werken voor school, want waren ondertussen vergeten hoeveel werk dat was. Maar hij bleef dus en kwam zelfs in ons kamer, terwijl wij aant tokkelen waren op de laptop. Uiteindelijk hebben we onze stoute schoenen aangetrokken en gezegd dat hij beter zou gaan omdat we nog veel werk hadden. Niet dat we die avond nog veel gedaan hebben, maar toch, dit is een kant van de Zuid-Afrikanen waar we nog aan moeten wennen. Misschien is dat binnen een paar weken anders, maar dat zullen jullie dan wel horen.

Dan tenslotte nog gisteren. Man, we hebben de schrik van ons leven beleeft. We gingen gisterenavond even naar de Steers (een beetje de Mc Donalds van België maar lang niet zo goed) en we kwamen terug en onze kamerdeur stond open. Anke, controlefreak als ze is, was er van overtuigd dat ze die had toegedaan en zelfs nog gevoeld had. We durfden niet naar binnen te gaan, pffff. Eerst zouden we samen naar binnen gaan, Stefanie met een mes, ik met een soort vork maar hebben ons toch bedacht. We wilden naar Rika en Charles gaan, maar het was al redelijk laat en ze waren volgens ons al boven en hen wouden we dus niet storen. Maar we moesten iets doen! We besloten de deur op slot te doen en toch iemand te gaan halen. Toen Anke de deur op slot deed, voelde ze een snok. Man nog nooit hebben we zo snel gelopen. We keelden in de gang van het backpackerhuis om hulp en de twee mannen waarmee we die avond kennis hadden gemaakt gingen een kijkje nemen. Niets natuurlijk! Maar toch, net een horrorfilm, pffff! Natuurlijk, vandaag kwamen we die kerels tegen en lachen dat ze deden! Steeds als ze ons zagen was het van: HELP, HELP, HELP!!! Maar het moest wel eens echt geweest zijn, na het bezoek van die kerel zondag verschieten we van niets meer J

Verder gaat alles hier nog zijn gewone gang, we zijn hier nog steeds graag. Stefanie is nog altijd bang van Tiger, ze zag zelfs geen uitweg meer gisteren en kroop op tafel. Foto’s volgen. Het weer is hier ook heel veranderlijk, echt gek. ’S morgens is het stralend weer, met meer dan 30 graden, en namiddag kan het onweren en regenen dat het giet. En geloof ons, het onweer kan hier heftig zijn! ’S avonds is het dan weer stralend. En zo gaat dit al een paar dagen.

Trouwens er zit hier een krekel in ons kamer, en die maakt ongelofelijk veel lawaai, maar we vinden hem niet. Dit is al dagen zo, maar we geraken gewend aan ons nieuwe huisdier. Volgens ons zit hij in de muur of onder het tapijt, hoe hij daar komt, weten we niet!

Zo dit was even een kort update, het internet ligt hier steeds vaker plat, maar we zullen toch ons best doen om regelmatig te blijven schrijven! Trouwens dit weekend gaan we misschien naar Port-Elisabeth of Jeffrey’s bay, we weten het nog niet goed. En vrijdag is het Stefanie haar verjaardag en dat moet gevierd worden!!! Verslag volgt!

Vele groetjes

Stefanie, Anke en Hannelore