Eerste dagen

Hallo allemaal!!!!

Nog even een update van onze blog met de eerste foto’s. Nadat we meer dan een dag zonder  elektriciteit zaten kunnen we terug iets van ons laten horen. Eergisteren viel plots alles uit en zaten we zonder licht, internet, …. . Maar het had zijn charmes. Zo aten we met onze zaklampen en het douchen gebeurde bij kaarslicht.

 Maar terug naar onze stage. Het vervoer bleek tijdens de eerste dagen een groot probleem. Dinsdag moesten we om 8u klaar staan waar een bus ons kwam ophalen . Helaas bleek dat dit al om 20 voor 8 was en waren we dus te laat. Later bleek dat de bus helemaal niet meer rijdt en dat we dus stonden te wachten voor een bus die toch niet kwam. Met hangende pootjes gingen we terug naar Rika en Charles. Want we wisten dat de enige mogelijkheid om daar te geraken was dat zij ons brachten. Of te voet…. maar dat was geen optie!!! We zaten verveeld met de zaak maar het bleek dat er al vaker problemen met het vervoer waren en ze dit niet erg vonden. Na onze werkdag pikte een taxi eerst mij op en reed dan naar het schooltje van Anke en Stefanie om ons dan terug naar de b&b te brengen.  De bestuurder van de rode taxi is een oudere man die in zijn oude rammelkar door townships scheurt. De eerste minuten in de auto waren angstwekkend. Hij reed door de straten en stopte voor niets of niemand. Scary!!!! Als oplossing voor het vervoerprobleem komt de rode taxi ons ook ’s morgens ophalen. Gisteren zou dit om kwart voor 8 zijn, maar om 20 na 7 stond Charles al aan ons deur te kloppen dat de man er al was. Wij sprongen in onze kleren maar waren weer te laat. En weer gingen we met puppieoogjes naar Rika en Charles. En weer brachten ze ons. Charles vertelde ons dat de ‘African time’ heel onvoorspelbaar is.  Meestal zijn ze uren te laat, maar nu dus veel te vroeg. Vanmorgen stonden we klaar om 7u25 en hij was op tijd. Na onze stagedag is hij meestal wel te laat, onvoorspelbaar dus…. . De Afrikaanse tijd is iets waar we nog aan moeten wennen, maar na drie maanden zullen we ook zonder horloge leven. J

 Gedurende de eerste dagen in het dagcentrum probeerde ik vooral mijn ogen open te houden en te kijken naar dingen die mij opvielen. De eerste dag had ik mij voorgenomen om toe te kijken hoe Ntsiki, de begeleidster, de dag indeelde en besteedde. Helaas had ik er blijkbaar iets te veel van verwacht, want er gebeurde bijna niets. Een aantal deden ‘beadwork’, dat is het maken van juwelen en andere dingen met kraaltjes. Enkele volwassenen maakten prachtige dingen met die parels. Voor enkelen was dit echter te moeilijk, maar ze hadden geen vervangbezigheid. Sommigen lagen te slapen, anderen deden voorturende allerlei klusjes voor Ntsiki, ja ik heb mijn ogen opengetrokken de eerste dagen. Om toch wat afwisseling in de dag te steken stelde ik voor om enkele spelletjes te spelen, zodat ik ook hun namen kon leren, want geloof mij, het zijn hier geen namen als Jan en Piet J. Ntsiki vond dit een leuk idee en ook de cliënten vonden het super. Het was een manier om in contact te komen met hen en hen beter te leren kennen. Tussendoor is er wel een muziekactiviteit waarin ze Afrikaanse liedjes zingen. Dit is wel leuk om te horen! Binnenkort kan het misschien leuk zijn om hen wat Nederlandstalige liedjes aan te leren. De volgende dag verwachtte Ntsiki dat ik een hele planning had voor die dag. Ik besloot dan maar om wat te werken met papier om versiering te maken voor het dagcentrum. Sommigen vonden dit super voor anderen was dit een minder aangepaste activiteit. Voor deze adolescenten had ik dan dikke houten kralen die ze konden schilderen en daar dan armbanden of oorringen van konden maken. Tijdens de muziekactiviteit deed ik met hen de stoelendans. De meeste cliënten houden van muziek en vonden dit dus geweldig. Ik heb hen dit wel met handen en voeten moeten uitleggen want de meesten kunnen geen Engels en Ntsiki was plots weg. De taal die hier gesproken wordt is het Xhosa, wat de communicatie erg moeilijk maakt, zeker tijdens de eerste dagen. Ik zal op zoek moeten gaan naar creatieve manieren om te communiceren maar ik ben er van overtuigd dat dit met vallen en opstaan uiteindelijk wel zal lukken. Vandaag had ik trouwens touche. Ik had ballonnen meegebracht om daar enkele spelletjes moet te doen tijdens de ‘excercise group’. Eén van de jongeren, die trouwens nieuw in het centrum is, maakte van de ballon een ventje waarop ook stond ‘I love Loera’ (mijn verkorte naam in het dagcentrum) From U. Ik was vereerd!  Hij was tot nu toe heel teruggetrokken maar vandaag heb ik voor het eerst een lach op zijn gezicht gezien, toen hij aan het voetballen was en toen hij die ballon maakte. Man, wat zo’n smile met een mens teweeg kan brengen!! Trouwens, ik heb mijn nieuwe Xhosa naam: Voya, wat betekent hapiness, geluk. Ja, hopelijk kan ik geluk brengen!!

 Nu volgt een stukje over de eerste dagen in het schooltje. Wij besloten de eerste dagen te observeren hoe het er aan toe ging. De eerste dag observeerden we in het kleine klasje. Wat ons meteen opviel was de chaos en het eigen taaltje van de kinderen. Het is moeilijk om met hen te communiceren aangezien sommigen enkel met gebarentaal iets proberen te zeggen. Maar enkele kindjes kunnen een klein beetje Engels wat de communicatie toch wat makkelijker maakt. We kregen allebei een blad waarop het dagschema staat uitgeschreven. Dit houdt het volgende in: eerst de verwelkoming, dan ontbijt, tandenpoetsen, het nieuws (vertellen wat ze gedaan hebben de dag voordien en het verloop ’s morgens waaronder hoe ze zich hebben gewassen). Na het nieuws bespreekt de leerkracht een stukje van de bijbel. Dit is allemaal in de Xhosa-taal en dus verstaan we er niets van, want dit is nog meer dan chinees voor ons. Ook het weer wordt samen met de leerkracht besproken en elke dag tellen ze tot honderd. Daarna houdt de leerkracht hen creatief bezig met tekenen of verven. Dan gaan ze dansen en zingen (ook Nederlandse liedjes by the way) en hierop volgt het vrij spel. Dit verloop heel onrustig, de kinderen hangen voortdurend aan ons en kijken vol bewondering naar ons, omdat we blank zijn en ander haar hebben, ze begonnen er meteen vlechtjes in te leggen. Een meisje is zo verwonderd dat ze steeds aan onze ogen begint te tasten en haar hand op ons hart legt. In het kleine klasje zit er een jongen met veel dans-en zangtalent. We hebben hem gisteren “mama sé mama sa” van K3 geleerd en hij kon het al helemaal vanbuiten. Wat het voor ons moeilijk maakt is besef dat vele kindjes AIDS hebben en we voortdurend moeten opletten voor wondjes. Maar natuurlijk mogen we niet paranoïde worden. Als we thuiskomen zijn we steeds afgemat doordat de kinderen veel energie vragen. De tweede dag observeerden we in het grote klasje. Wat ons hier direct opviel was de rust en de structuur. De kinderen zitten allemaal aan een bankje in plaats van in cirkel. Het dagverloop is hetzelfde maar op een ander niveau. Zo moeten ze bijvoorbeeld ook rekensommetjes maken. Een kind was zo enthousiast dat hij helemaal verstijfde in zijn spasmen. Wat we erg vonden was dat een struis meisje vanachter op de grond zat en geen aandacht kreeg, terwijl ze dit juist broodnodig heeft.

Zo hebben jullie al wat een beeld van hoe het er aan toe gaat zowel in het dagcentrum als in het schooltje. Wat geldt voor beide is dat de hygiëne enorm slecht is. Lepels worden doorgegeven zonder af te wassen, WC’s zijn afgrijselijk en stinken en niet alle kinderen zijn fris gewassen.

Dit zijn dingen waar we mee moeten leren omgaan, want hier is dat ‘part of the job’.

Buiten onze stage hebben we ook al kennisgemaakt met de stad. We zijn al verschillende keren naar de Shoprite geweest en de apotheek heeft ons ook al gezien. Dit voor zalf voor de muggenbeten, want deze zijn hier verschrikkelijk. Anke bleef tot nu toe gespaard, maar Stefanie en ik kregen er goed van langs. En de jeuk is niet te harden. Krabben maakt het nog erger, maar niet krabben is niet vol te houden. Ook de kakkerlakken laten ons niet gerust, maar voorlopig liggen we daar nog niet wakker van. We zijn vandaag trouwens verhuist naar een andere kamer voor drie personen, want blijkbaar lagen we de voorbije dagen op een tweepersoonskamer met drie bedden.

Tot slot nog iets over het eten. Bweiiik! De eerste dag kregen we bonen in een saus en dit was niet te eten. Uit beleefd aten we ervan, maar het was moeilijk om dit binnen te krijgen. De bonen kegen ’s nachts uitwerking maar verder geen details.J De volgende dag was het kip met rijst, wat al beter was, zelfs een beetje lekker. Verder aten we ook tonijn met brood en witte ondefinieerbare brij. Maar in onze B&B proberen we toch het culinaire niveau wat op te krikken. Chips, Tomatoes en vooral mango’s. Heerlijk!!!!!!!

Zo, dit was een ‘korte’ schets van onze eerste dagen. Tot nu toe hebben we het hier erg naar onze zin. We kunnen stage combineren met andere dingen en dit maakt het zo boeiend. Ook de warmte kunnen we nog net aan, hoewel het de voorbije dagen nog warmer was dan voordien. Vandaag kregen we wel al een korte douche, maar deze was meer dan welkom

Groeten vanuit het heerlijke Zuid-Afrika.

Xxx

Anke, Stefanie en Hannelore

PS: Op dit moment zijn we strijd aan het leveren tegen de twee honden. Stefanie is doodsbang en roept heel Cradock bijeen en Anke praat tegen de hond alsof het een kind is da ze aan het straffen is!